घनव्याकुळ पक्षी गोठला होता

त्या विषण्ण अंधाऱ्या वृक्षावर एक
घनव्याकुळ पक्षी गोठला होता
क्षितिजावर ओळी लिहून गेला
भ्रमाच्या, तो कवी कोठला होता

अधीर रंगखुणांची स्वप्ने पाहत
एक वसंत निष्पर्ण मरून गेला
हा कसा दुष्काळ म्हणावा की
मनाला काठोकाठ भरून गेला

तिढ्यावर जिकडे जायचे मनात होते
नेमका तोच रस्ता मी टाळून गेलो
श्वास अडखळले पण जिवंत होतो
सरणावर तरी स्वतःस जाळून गेलो

उदास किनाऱ्यावरचे सफेद बगळे
पांढरधुक्यात हळुवार बुडून गेले
ते उन्मादी थवे टोळधाडींचे
माझे कोवळे मोहोर खुडून गेले

खिन्नपणे तुटत राहतात रेशीमपीळ
ही जीर्ण जमीन फाटून भेगाळते
मी जाळतो शतदा घरटे ज्याचे
ते पाखरू फिरून तिथेच रेंगाळते

ही दोन नद्यांतून वाहून जाते
शतजन्मांच्या ओळखीची खूण
कैदेत अबोलीच्या तू ठेवलेस चांदणे
स्त्रवतात स्वर त्याचे मग सांग कुठून

हे शाश्वत दोलायमान टांगणे आणि
हा मूक कोंडमारा पेलवत नाही
तरी अस्पष्टसे मनातल्या मनातही
जे बोलायचे तुज, ते मज बोलवत नाही