कधी झुळझुळणारा झरा कधी दृढ उभा पहाड असतो
बाप म्हणजे सारं काही देणारं कल्पवृक्षाचं झाड असतो
किती गर्दी आहे इथे मुखवट्याआड दडल्या चेहऱ्यांची
एक त्याच्या मनाचा दरवाजा मात्र उघडा सताड असतो
मनावरच्या जखमा आणि अंगावरच्या व्रणांचा कधीही
लेकरांस थांग लागू देत नाही, बाप मोठा लबाड असतो
झिजण्याला त्याच्या अंत नाही, त्याला त्याची खंत नाही
आपल्याला वसंत देताना तो स्वतः मात्र उजाड असतो
कसे पेलतो माहीत नाही सर्वांच्या अपेक्षांचे जड ओझे
त्याच्या कष्टांचा आवाका कल्पनेच्याही पल्याड असतो
निरपेक्ष मायेचं अन निस्सीम प्रेमाचं अक्षय दान देत राहतो
या कडवट दुनियेच्या रानातला तो रसाळ गोड पाड असतो
तो उन्हामधली सावली आणि गारव्यातली ऊब असतो
त्याचे सुख दिसते पुढ्यात अन हुंदका नजरेआड असतो
तोच चेतनेतला स्वर, अन तोच जाणिवेतला निर्धार होतो
त्याच्याविना आयुष्याचा पट अगदी उदास, ओसाड असतो
आपल्या हरेक तहानेसाठी कधी न आटणारा आड असतो
बाप म्हणजे फक्त देतच राहणारं कल्पवृक्षाचं झाड असतो
.
