कविता - जागतिक कविता दिन

 

उगीच वाटते की आपणांस कळते कविता
आपलीच आपल्याला किती छळते कविता

बागडत राहते कधी उनाड पोरासारखी गावभर
कधी अव्यक्ताच्या पिंजऱ्यात व्याकुळते कविता

शब्दांच्या अमिषालाही फसत नाही कैकदा
कुणास ठाऊक का मला अशी वगळते कविता

आनंदाचा चेहरा होते, कधी सुखाचा कल्लोळ
स्वप्नांचे किती पुष्पहार गळा माळते कविता

माझ्या हाकांना देत नाही प्रतिसाद अनेकदा
तुझ्या आवाजास मात्र नेहमी भाळते कविता

वार फुलांचेही सहन होत नाहीत तिजला
अनावधाने जखम होऊन भळभळते कविता

मनाच्या अगदी खोल आत ठेवतो दडवून
तरी व्यथेतून थेंब थेंब ओघळते कविता

किती मोहक होतो तुझ्या माझ्यातला दुरावा
आपल्यातल्या अंतरात जेव्हा मिसळते कविता

दुःखाचे सरपण लपवून ठेवतो मी तिजपासून
अन्यथा अंतर्बाह्य मला खाक जाळते कविता

तू सोडून अन्य विषय नाही तिला बोलायला
पण नाव मात्र तुझे कटाक्षाने टाळते कविता

माझ्या हातांतून स्त्रवत नाही कागदावर कधी
तुला पाहताना नजरेतून जी निथळते कविता





..