डोंगरमाथ्यांवर उतरलेले ढग सोडून जातात आपल्या आठवणींचा थोडा ओलावा तिथेच
काही मन जडलेले आणि जडावलेले मात्र
थोडे अधिकच ढासळतात
आणि अगदी विरून जाईपर्यंत ओघळत राहतात त्यांच्या मार्गभर..
जमीन रुक्ष दिसत असली तरी या साल हरसालाच्या विरहाने
तिलाही फुटतात उमाळे
तिच्याही अंगभर उठतात हिरवे शहारे
तीही वाहत राहते अखंडपणे
एक तालबद्ध प्रेमगीत गुणगुणत.
कधी अंगाखांद्यावरून अन कधी ओटीपोटातून
लपंडाव खेळत राहतो तिच्या सगळ्या ओलसर भावनांचा प्रवाह..
खोल खोल हिरव्यानिळ्या डोहांत कोसळत राहतात तिच्या गीतातील
हाय फ्रिक्वेन्सीचे अवखळ सूर
आणि मग पुढे हळव्या अलवार तरंगांची वलये
चौफेर पसरत जातात अनंतापर्यंत.
कानांनी नाही तर डोळ्यांनी ऐकायचे असते हे गाणे आपण
अन पाय बुडवून बसायचे असते तासनतास त्यात.
तो एकेक खळखळता आलाप त्वचेतून आपल्या रंध्रारंध्रात शोषून असतो घ्यायचा
अन स्वतःस सदेह त्यात पूर्ण झोकून दिले तर....
तर मात्र त्या स्पर्शित शीत नीलवर्णी कंपनाचा साज
घेऊन जातो आपल्याला कुठल्याश्या वार्महोल मधून वेगळ्याच एका अजाण अनावृत्त मितीत,
थेट निर्मितीच्याच निर्मितीपर्यंत..!!
तिथे आपल्या तमाम जाणिवांच्या खुणांचा अनाहत नाद मिसळून जातो कोण्या अनादी कृष्णविवरात
आणि आपल्या अस्तित्वाच्या इव्हेंट होरायजनवर दाटून राहतो फक्त एक प्रचंड तेजस्वी शुभ्र प्रकाश..
हीच समाधी, हेच सॅल्वेशन, हाच मोक्ष
....
