वृष्टी

आषाढवृष्टी अवचित भिडते अंगास
अन वसनांचे सैल होतात भ्रम
मातीच्या माझ्या देहावर
थेंबांचे उलगडत जातात क्रम

विद्युल्लता शिर्शीरते अंतर्बाह्य 
भोगासाठी व्याकुळ होतो देह
उचंबळतो आवेग पंचेन्द्रीयांचा

अंग अंग व्यापतो मोह

तुझा वाहणारा ऋतू

माझे पायरीशी रुतलेले पाय

मातीवर ओल्या रेघोट्यांत

अभिलाषेची उतू जाणारी साय

श्वास तुटतो, आस सुटत नाही

विळखा आवळतो सर्प

मी तप्त लाव्याखाली
गोठवत राहतो बर्फ

व्यथा भोगातून मोक्षात उतरते
पर्वताला वेढतो मेघ
नसांत वारा भरला की
वारूस आवरत नाही वेग

अंगास लागते धार अन
क्षणार्धात ओघळून जाते माया
पुन्हा पुढच्या पावसासाठी
शुष्क होते काया