कोशिश

...
काल एक कपल भेटले. इनफ़ॅक्ट एक ट्रिपल..!! बाप, आई अन मुलगा..!!!
बाप जन्मजात बहिरा. आणि म्हणूनच 'अव्यंग साथीदार मिळण्याचा त्यास अधिकारच नव्हे', या जगरहाटीच्या क्रूर न्यायानुसार आईदेखील जन्मजात बहिरी.!! कधी शब्दच कानावर न पडल्यामुळे दोघांनाही आपसूक मिळालेले मुकेपण..!! बाप बऱ्यापैकी हुशार.. म्हणून सुखेनैव राहता यावे एवढा पगार असणारी नोकरी.!! मुल होण्यापूर्वी दोघांनीही कान तपासून घेतले. मग श्रवणयंत्रे मिळाली. आणि कोण आश्चर्य..!! आता दोघांनाही बऱ्यापैकी ऐकू येऊ लागले.! पण भाषेचा प्रश्न आलाच.! तशी बऱ्यापैकी शाळा शिकल्याने मराठी, हिंदी, इंग्रजी भाषा अवगत झालेल्या… पण फक्त अक्षरओळखीने..!! शब्द मनात, मात्र ओठांवर येत नाहीत.. उच्चार करता येत नाही..!! मग त्यावरही मात करून भाषाउच्चार तज्ञांच्या मदतीने दोघांनी बोलायला सुरुवात केली. पण अडखळत अडखळतच..!! प्रत्येक शब्द दोन-दोनदा उच्चारावा लागत होता. मध्येच जिभेचे गुंतणे वगैरे.. आईची प्रगती त्यामानाने बरी. ती थोडी कमी अडखळत होती. संवाद हा शब्दांचा आधार घेत, मात्र खाणा-खुणांच्या भाषेतच अधिक..!!
..
पेडियाट्रीशियनकडे दोघे आत आले तेव्हा मुल झोपलेले होते. खत्रूड रीशेप्शनिष्टने वैतागलेला चेहरा करून आणि जरूर नसताना त्रासिकसे जोरजोरात ओरडून फॉर्म भरून घेतला. थोड्या वेळाने ४-५ वर्षांचे ते मुल रडत रडत उठले. माझ्या मनात आले, मुलाला ऐकू/बोलता येत असेल? पण त्याने रडून होताच हाताचा अंगठा डोक्याला लावून आईला काहीतरी विचारले (हाताचा अंगठा कपाळास लावणे ही वडिलांसाठीची सांकेतिक खुण होय). आईने दूर बसलेल्या बापाकडे निर्देश केला, आणि मग मुलाच्या चेहऱ्यावर एक छानसे स्मित उमटले. मग बराच वेळ फक्त उंहू उंहू आणि हसणे खिदळणे चालू होते. अनुवान्शिकतेने सावकाराच्या कर्जासारखे आईबापाचे व्यंग मुलातही आले होते? दोघांपैकी एकजण जरी नॉर्मल असते तरी मुलाला कदाचित.......
...थोड्या वेळाने टोकनच्या डिस्प्लेचा 'टिंग टिंग' आवाज झाला, आणि त्यावरचा नंबर बदलला. मुलाने त्या नव्या आवाजाच्या दिशेने दचकुन पाहिले, आणि जोरात ओरडला "मम्मा ते बघ, थ्ली वन वन"
..
आई, बापही तूच अन पुंडलिकदेखील तूच. पांडुरंगा तू महान कृपाळू आहेस बाबा. पहिल्यांदा आषाढीच्या दिवशी एक नितांतसुंदर अन परमानंद देणारा अभंग ऐकविलास. त्या अभंगाचे बोल होते…
"थ्ली वन वन"