चाळीशी म्हणजे

कशी क्षणार्धात निसटून गेली दशके चार कळले नाही

जे लाभले ते थोडेसेच आहे, की आहे फार, कळले नाही

हिशेब ठेवले नाहीत सुखांचे, दुःखांचे प्रमाण मोजले नाही

व्हायचे ते असेच होत गेले, मी आवर्जून काही योजले नाही

उत्सवाचे कारण आहे आज, अन संकोचाचाही बहाणा आहे

समंजस, निर्विकार व्हावे इतका, अजून कुठे मी शहाणा आहे

ऋतूंचे रंग कसे अजूनही, डोळ्यांत माखून रुजत राहतात

मनाची राने अजूनही कशी, चिंब होऊन भिजत राहतात

अजून घेऊन फिरतो मी, स्वतःतच एक प्रचंड मोठा कल्लोळ

नाहीच अजून सुचत कवितेत, भावनांचा आरसा होणारी ओळ

उरात अजून फुटत असतात, अगणित स्वप्नांचे नवथर कोंब

अजून निखळतो आपसूकच, गालावरून एक चुकार थेंब

अजून तशीच उतरते नजरेत, आभाळाची गर्द निळी ओल

अजून रुतलेला आहे आत कुठेतरी, एक चेहरा अगदी खोल

इवल्याशा क्षणाची हयात सारी, पण अगणित तिच्या कहाण्या

महाकाव्याहून मोठ्या काही, काही एका ओळीहून लहान्या 

आयुष्याच्या रणातली, वय ही दुधारी अशी तलवार आहे

जरा हुल आहे एक फसवीशी, एक जरासा आधार आहे

अनोख्या वळणावर दाटणारे, हे नेहमीचेच तर काहूर आहे

चाळीशी म्हणजे नव्या चेतनेचा, एक जुनाच तर सूर आहे

.