कुणाला सांगणार नाही

होय आहे उदास थोडासा, पण कुणाला सांगणार नाही
सांत्वनेस्तव मी तुझ्या ओंजळीतले अर्घ्य मागणार नाही

मीच या अंधाऱ्या दिशा आहेत पांघरल्या माझ्या नभी
मला उजेडासाठी तुझ्या माथ्याचा सूर्य लागणार नाही

तुझा आभास पुसल्यावर डोळे ओघळतील माझे जरासे
पण ही वीण उसवली की मी पुन्हा वळून बघणार नाही

नाही ओवायाचे शब्द माझे आता पुन्हा तुझ्या गळ्याशी
तसेही तुजविण यापुढे माझी कविता कधी रंगणार नाही

सुख आपुलकीचे, सौख्याचे ज्यात आहे अनंत गुणिले मी
ते एकोणीस माझ्या उरल्या हयातीने देखील भागणार नाही

संवाद सुटला, अन खोल आत माझ्या आर्तसे तुटले काही
खुंटलेत श्वास त्याचे कायमचे, हा कोंब आता जगणार नाही

प्राणही असते दिले तुला पण तू नेमका दुरावा मागीतलास
दुखावलो कितीही त्याने तरी तुझ्या मनाविरुद्ध वागणार नाही

.