अनोळखी

तो मनोमन बोलत राहतो तिच्याबद्दल, तिच्याशीच.!

त्याच्या मनात मांडलेली असते एक पुष्पशाला,
बागडणारी फुलपाखरे, हसणारी फुले,
कित्येक विविधरंगी पतंग उडत असतात त्याच्या आकाशात !!

एक अथांग गहीरा तलाव असतो त्याच्या नजरेत,
पापण्यांना टेकून बसलेला!

एका मंत्रित वाटेवर तो बेभानपणे पळत असतो,
तिच्या पाउलखुणांचा मागोवा घेत.!

तिचे शेकडो आभास दाटून येतात,
अन् मोरपिसांच्या सरी कोसळत राहतात त्याच्या ओंजळीत.!

तिच्या ओढणीचे रेशीम फडफडत असते,
होडीच्या शीडावर,
अन होडी एका अवखळ गर्तेत फिरत असते गोल गोल....

रात्रभर मनाचा तळ ढवळूनही
भानावर न आलेले स्वप्नांचे फेसाळ गहिवर,
पहुडलेले असतात किनाऱ्यावर निपचित..!!

तृणपात्यांवर झोका घेत असतात,
तिने शिंपडलेल्या सड्याचे दवबिंदू.!

चंद्र, आकाश, सूर्य, आरसा,
तिचा चेहरा उमटत असतो सगळीकडे आळीपाळीने..

तिचे हात तो आपल्या हातांत घट्ट धरून ठेवतो,
अन सुगरणीचे घरटे गुंफले जाते.!
तिचे केस ओघळतात चेहऱ्यावर त्याच्या,
अन ढग काळ्या रंगात माखून जातात..
ती डोळ्यांवर हात ठेवते त्याच्या,
अन् तत्क्षणी त्याची रात्र होते.

तिच्या नुसत्या विचाराने नादमधुर पडघम वाजू लागतात कानांत,
अन निनादत राहतात शहारलेले तरंग पाण्यावर.

तो तिला एक आर्त साद घालतो तेव्हा,
क्षितिजावर ओली कंपने आदळतात,
आणि तिचे नाव कोरड्या प्रतिध्वनींत गुंजत राहते कितीतरी वेळ.

अष्टौप्रहर ती त्याच्यात सामावलेली असते
त्याचे रोमरोम तिच्या आभासांचे कोंदण होते.

तो पुन्हा पुन्हा बोलत बसतो तिच्याशी,
पण तिला कधीही ऐकू येत नाही...

.....ती त्याच्या क्षितिजाबाहेर कोण्या अनोळखी विश्वात राहते..!!